Nieuws
Voor bijna 700 toeschouwers op het veld van UNA maakten DOSKO’32
en Tongelre er een spannende pot van. De eerste helft was gelijk opgaand met
een reuzekans voor open doel van Tongelre halverwege. Het waren echter de
rood-gelen die op slag van rust op voorsprong kwamen. Het doelpunt was door de
neutrale assistent-scheidsrechter afgevlagd wegens buitenspel maar na overleg
met de leidsman toch goedgekeurd.
De tweede helft kwam Tongelre tien minuten voor tijd op
gelijke hoogte via Dawid Kroll, 1-1 na 90 minuten dus werd er verlengd. Daarin
besliste een ongelukkige bal in eigen doel de wedstrijd.
Er zijn teams die kampioen worden.
En er zijn teams waar je kampioen van het voetbalhart wordt.
JO13-2
is zo’n team.
Misschien spelen ze in de laagste klasse. Misschien zijn het
niet de beste voetballers. Maar vraag iedereen die ze kent: ze zijn zonder
twijfel het gezelligste team van de club
.
Ze zijn een team dat lacht, leert, valt en weer opstaat.
Een team dat de bal niet alleen ziet als een object om mee te winnen, maar als
iets levends — iets wat hen samenbrengt, als kinderen, als voetballers, als
mensen.
En steeds weer: tik tik tik tik...
De stuiterende bal.
Over het asfalt, in de kleedkamer, op het veld.
Altijd die bal. Altijd dat geluid. De hartslag van JO13-2.
Ze zijn een bont gezelschap. Jongens én meisjes.
Van over de hele wereld.
Snelle dribbelaars, sterke verdedigers, slimme middenvelders en dappere
keepers.
Ze leerden samen wat voetbal is. Niet uit boekjes, maar op het veld.
Niet voor de uitslag, maar voor het spel.
En wat waren ze leergierig.
Als er een speler voor het taktiekbord stond, stonden de anderen eromheen als
onderzoekers in een laboratorium.
Magneetjes schuiven, vragen stellen, handjes omhoog.
“Staat het zo goed, coach?”
Wat wil je nog meer als trainer?
En weer die tik tik tik
— de stuiterende bal op de
achtergrond.
Altijd in beweging.
Altijd zin in het spel.
Altijd een reden om te lachen.
Het seizoen begon moeilijk. Veel verloren.
Maar elke week leerden ze meer.
Het systeem begon te leven, de contouren verschenen.
En toen kwamen de zeges. Mooie zeges. Grote zeges.
Tot op het laatst…
De kampioenswedstrijd.
Gelijkspel. Tweede plek.
Was er teleurstelling? Ja.
Maar wat overheerste was trots.
Trots op de weg die ze hadden afgelegd.
Trots op het spel dat ze samen speelden.
Trots op de ouders langs de lijn, die zagen hoe hun kinderen iets groots
neerzetten.
Niet met bekers, maar met lef.
Niet met ego, maar met plezier.
Niet voor zichzelf, maar als team.
En daar rolt hij weer...
de stuiterende bal.
Die bal, die nooit stil ligt.
Die magnetisch aantrekt.
Die het hele seizoen het veld liet trillen.
Die het ritme gaf aan een team dat met hoofd, hart én voeten voetbalde.
JO13-2 heeft iets bijzonders neergezet.
Ze leerden niet alleen voetballen, maar groeiden in wie ze zijn.
Ze leerden elkaar, zichzelf én het spel kennen.
Ze wonnen veel meer dan wedstrijden.
En dat, dat is misschien wel het mooiste kampioenschap dat
je kunt halen.
Deze voetbaltribune kijkt al 15 jaar uit over een overwoekerde vlakte
Bron: Omroep Brabant
Na een magistrale eindsprint met 12 uit 4, is het de gastheren
toch nog gelukt om op de laatste speeldag plek 5 te veroveren. Vier teams hebben
het hele seizoen om de titel gestreden, dus zijn we de best of the rest. Wel
met 14 punten achter de nummer 4.
Braakhuizen is de laatste tegenstander vandaag. Het team dat in
hun thuiswedstrijd nog met 6-4 te sterk was, begint wderom uitstekend. En al na
5 minuten staat het 0-1 omdat Tongelre totaal niet in de wedstrijd zit. De
mannen uit Geldrop voetballen gemakkelijk en zijn in de eerste helft gewoon
beter. Maar zoals wel vaker de laatste weken, weet Tongelre de rug te rechten.
Eerst de 1-1 via Ömer, ontstaan door een overtreding op Thijs waarbij
de voordeelregel goed wordt toegepast. Even daarna dezelfde 2 personen voor de
2-1. Thijs geeft de voorzet en Ömer scoort. Braakhuizen raakt in de war, waardoor
nog wat enorme kansen niet worden afgemaakt door de thuisclub.
In de tweede helft gaat Tongelre door op de ingeslagen weg en dat
leidt al snel tot de 3‑1 door Pachito ingeschoten. Sven is ondertussen op stoom
gekomen en niemand van Braakhuizen weet hier raad mee. Na een corner van Niels
weet Imdat ook nog te scoren zodat een comfortabele 4-1 op het
(onzichtbare)scorebord verschijnt. Wederom een portie wilskracht vandaag, wat
onderhand het handelsmerk is geworden van dit Collectief.
Zonder wisselspelers want niemand is meer of minder. De helft van
de wedstrijden wordt gewonnen, 10 verloren en 1 gelijkspel. En het negatieve
doelsaldo van 47-49 mag nauwelijks een naam hebben. Normaal gesproken wordt op
het einde van een seizoen een analyse van alle spelers gemaakt, maar iedereen
was zo constant in hun vakgebieden dat de termen verenigd, verbonden, gemeenschappelijk,
eensgezind en gezamenlijk, voor honderd procent de lading dekken. Er mag dan
ook met optimisme uitgekeken worden naar het volgende seizoen.
Een vijfde plaats zet ons ook meteen in een rijtje met AZ,
Freiburg, Aston Villa, Lazio en Villarreal. Wie had dat vantevoren kunnen
bedenken.
Iedereen fijne voetballoze maanden toegewenst!
